Karatepe/Kadirli

Şimdiki soyadları Hakkoymaz olan Kadirli’deki Karahasanlılar, Elbistan ilçesi Karahasanuşağı köyünde ikamet ederlerken, 1805 yılında başlarına gelen bir olay yüzünden, Mehmet, Halil ve ismi bilinmeyen bir kardeşten meydana gelen aile oradan ayrılır. Bu üç kardeşten ismi bilinmeyen olanı, bir süre sonra kardeşlerine küsüp onlardan ayrılır ve Urfa tarafına gider. Geride kalan iki kardeş de yaklaşık olarak 1820 yılında Kadirli tarafına gidip, Mehirli köyünü kurarlar. Bir müddet orada oturduktan sonra tahminen 1830 yılında Mehirli’nin güneyindeki Bahadırlı köyüne gelirler. Nüfusa bu yerde kayıt yaptırırlar. Bir süre burada oturduktan sonra Kızyusuflu’ya gelirler. Bir sürede burada otururlar. Daha sonra bugünkü Karatepe köyü Sarıdüz Mahallesi sınırları içinde bulunan “Ören” denen yerde otururlar. Hayvancılıkla uğraştıklarından burada hayvanlarına hastalık gelir. Hasancık Koca, 1840 yılında bu günkü Karatepe (Kise) köyünün bulunduğu yere gelir ve bu köyü kurar. Bu köyü Hasancık Koca kurduğu için de köyün adı Hasancıklı olmuştur. Buradaki Karahasanlılar bölgede yaşarlarken, hayvancılık yaptıklarından Kayseri ile Hatay arasında hareket ederlerdi. Kışları genellikle Hatay çevresinde geçirirlerdi. Daha sonra çeşitli yerlerden gelen insanlar, merkezi Hasancıklı (Karatepe) olmak üzere Sarıdüz, Hösolar, Tikenli, Çürükler (Sağlamer) ve Talipler mahallelerini oluştururlar.

Mehmet ve karısı genç yaşta ölünce, öksüz ve yetim kalan Hasan, Halil (?) amcasının yanında kalır ve yaşı yetince de amcasının işlerine yardım edermiş. Kardeşinden kalan tek yadigâr olması nedeniyle amcası Hasan’ı “Hasancığım!” diye severmiş ve gözünden sakınırmış. Amcasının hanımı başta olmak üzere, herkes bu aşırı sevgiden dolayı Hasan’ı kıskanırmış. Hasan 13-14 yaşlarındayken, amcasının kızı Fatma’ya dünür gelirler. O sırada amcasının oğlaklarını güden ve Fatma’yı içten içe seven Hasan, tepkisini belli etmek için, yengesine, “Artık emmimin oğlağını gütmem!” demiş. Yengesi nedenini sorunca da Hasan: “Fatma’yı başkasına vereceksiniz de ondan.” der. Amcası durumdan haberdar olunca Hasan’a, “Oğlum evlenince kızımı nasıl besleyeceksin?” diye sorar. Hasan da mahcup bir şekilde: “Çekirge tutar beslerim.” demiş. (O sıralarda keklik civcivleri çekirgeyle besleniyormuş ve çekirge toplayarak para kazanan insanlar varmış.) Bunun üzerine amcası “Bu çocuk adam olacak!” der ve dünürcüleri geri çevirir. Belli yaşa gelince de kızı Fatma ile yeğeni Hasan’ı evlendirir. Bugün devam eden nesil, bu Hasan ile Fatma’nın soyundan gelmektedir.

Soyadı kanunu çıktığı sırada (1934), Kadirli’deki Karahasanlılar, Bahadırlı köyünde kalıyorlarmış. O sırada Kara Ahmet (Halil oğlu, 1909 doğumlu) Dersim’den ihtiyat askerliğinden memlekete döner. Bir süre sonra aileye soyadı almak için Kadirli nüfus memurluğuna gider. Nüfus memuru hangi soyadı istediğini sorar; Kara Ahmet de: “Karahasanoğulları veya Karahasan olsun!” der. Nüfus memuru da: “Olmaz! Bu soyadları sülale adını çağrıştırıyor.” karşılığını verir. Kara Ahmet de “Eğer bu soyadlarından birini alamazsam, hakkımı sizde koymam!” diyerek nüfus memurunu tehdit eder. Nüfus memuru da işi tatlıya bağlamak için, “Tamam buldum işte! Sizin soyadınız Hakkoymaz olsun!” der ve aileye bu soyadını verir. Bu Karahasanlılar, yakın zamana kadar kimseye kız vermezlerdi. Yedi ceddini araştırmadan da kız almazlardı. Çevredeki halklar tarafında çok güvenilir bir toplum olarak bilinen Hakkoymazlar, yaklaşık 60 haneye ve 350 nüfusa sahipler. Hakkoymazlar, son bir asra kadar Kurmanca konuşurlarken şimdi ise sadece Türkçe konuşmaktadırlar.